2- اقدامات عملی و تاکتیک­های تبلیغاتی

همان‌طور که گفته شد، سیاست «تحریم فعال»به عدم حضور و مشارکت در انتخابات بسنده نکرده، بلکه با به خدمت گرفتن الگوهای «نافرمانی مدنی» در تلاش است تا در آستانه انتخابات با افزایش فشار به نظام اسلامی به نحوی آرامش لازم برای برگزاری انتخابات را از ملت سلب کند. برخی از ترفندها و توطئه‌های اعلام شده از سوی طراحان این سناریو بدین شرح است.

الف-آشوب‌آفرینی: بازی دیگر تحریم‌کنندگان، ایجاد آشوب و بلوا و بازی با الگوی اردوکشی‌های خیابانی است که طراحان پشت پرده با وجود ناتوانی، نیم‌نگاهی نیز بدان دارند. برای نمونه، سایت ضدانقلابی جرس با انتشار خبری کوتاه که عنوانی اینچنین دارد: «امکان‌سنجی سبزها برای بازگشت دوباره به خیابان»، می‌نویسد: «هسته‌های اجتماعی جوانان سبز در حال امکان‌سنجی بهترین روز برای به راه انداختن دوباره تظاهرات خیابانی هستند. منابع نزدیک به شورای هماهنگی راه سبز امید در تهران از بررسی گزینه‌های مختلف برای تداوم جنبش خبر می‌دهند. در میان این گزینه‌ها تجمعات خیابانی نیز مورد بررسی است. برنامه‌ریزان جنبش، زمستان 90 را به دو بازه زمانی تقسیم کرده‌اند. بازه اول از 19 دی تا 12 اسفند و بازه دوم از 13 اسفند به بعد. در بازه نخست، گزینه تجمعات خیابانی و دوشنبه‌های اعتراض از گزینه‌های تحت مطالعه است، سه گزینه 19 دی، 25بهمن و 12 اسفند به عنوان بهترین زمان تجمع مسالمت‌آمیز خیابانی روی میز است.»[11] 
«مرتضی کاظمیان» تحلیل‌گر سایت ضدانقلاب روزآنلاین، نیز در زمینه به‌کارگیری شیوه‌های نافرمانی مدنی توصیه‌هایی دارد: «نصب تراکت بر دیوارهای شهر؛ قرار دادن دسته‌ای تراکت واجد پیام «عدم شرکت» و «تحریم» انتخابات در گوشه‌ای از پارک یا محل کار و رستوران و دیگر اماکن عمومی؛ پخش شبانه‌ یا بامدادی همین اعلامیه‌ها در منازل و محل‌های کار و ادارات؛ دیوارنویسی؛ و مواردی از این دست پرشمارند. شیوه‌هایی از اعتراض و کنش فعال و خلاق و آگاهانه در متن واقعی زندگی اجتماعی که می‌تواند توسط هر شهروند به‌تنهایی یا با همفکری و همراهی دیگران (هم‌سالان، هم‌فکران، همجنسان، هم‌محله‌ای‌ها، همکاران، همکلاسی‌ها و. . . ) تعقیب و اجرایی شود. افزون بر این، می‌توان با فراخوان‌هایی که واجد رعایت‌های حداکثری امنیتی باشد، توان اجتماعی سبزها را بار دیگر متبلور کرد و به رخ نه فقط حاکمیت و جهان، که شهروندان خاموش و مردد و مأیوس و خسته کشید.»[12]
نویسنده‌ای دیگر از اردوگاه ضدانقلاب که از ناتوانی آشوب‌آفرینی گسترده فتنه‌گران ناامید است، مدعی می‌شود: «فعالان جنبش و به‌خصوص نیروهای جوان انگیزه‌دار اگر نمی‌توانند کنش خیابانی داشته باشند، به جای یک حرکت بزرگ می‌توانند در ده‌ها کنش کوچک اما اثرگذار فعال شوند و در سطوح گوناگون و با ادبیات مختلف در این برنامه‌ها شرکت کنند و متناسب با فضای جلسه سؤالات و نقطه نظرات خود را مطرح کنند. یک اتفاق در یکی از این جلسات – به‌خصوص در شهرهای متوسط و کوچک – در کل شهر خواهد پیچید.»[13]

در مورد این اخبار به نکات زیر می‌توان توجه داشت:
1-این ادعا بیشتر به یک بلوف سیاسی برای خروج از سایه شکست سناریوی تحریم شباهت دارد و تلاش دارد تا میزان توانایی جریان حامیان فتنه و میزان هوشیاری «جبهه ملت» را ارزیابی کند! بدین معنا که ببیند آیا هنوز کسی برای فتنه‌گران مانده است که به عنوان آخرین راه، باز هم حاضر شود که به خیابان‌ها بیاید؟ و از طرف دیگر، مشخص گردد که نظام اسلامی و ملت تا چه اندازه هوشیار بوده و اقدامات اردوگاه فتنه را چگونه ارزیابی می‌کند.

2- این بلوف سیاسی در تلاش است تا این‌گونه القا کند که آشوب‌هایی اینچنینی، حرکت‌هایی مردمی هستند که یک منشأ داخلی دارند و هنوز محافلی آنهم متشکل از جوانان وجود دارد که در حال برنامه‌ریزی برای تداوم این‌گونه اقدامات هستند! این در حالی است که آشوب‌های دو سال گذشته نیز از سوی محافل وابسته به موساد و سیا و ضدانقلاب خارج کشور طرح‌ریزی و از طریق رسانه‌های غربی و فضای مجازی به داخل تزریق شده بود.

3- ملاحظه دیگر درباره انتشار این خبر آن است که به نظر می‌رسد این خبر با هدف ایجاد انحراف در مسئله انتخابات منتشر شده است تا بخشی از توان نظام را مشغول خود سازد. به‌واقع این سناریو، اقدامی تکمیلی برای «خط تحریم» است تا از توان نظام برای برگزاری مشارکت حداکثری بکاهد. البته مسئولان نظام اسلامی و رسانه‌ها در صورت مشاهده اقداماتی عملی در راستای این بلوف سیاسی، باید بلافاصله با اطلاع‌رسانی، ملت را از این توطئه آگاه سازند. این آگاه‌سازی خود بزرگ‌ترین حمله به چنین توطئه‌هایی است و انگیزه ملت را برای حضور حداکثری در انتخابات تقویت می‌کند.

4- از سویی دیگر، این خبر، به‌خوبی نشان می‌دهد که «خط آشوب»، آن روی سکه «خط تحریم» است، چرا که اگر تحریم جواب ندهد، بلافاصله آشوبگری تنها راه باقی‌مانده برای دشمن خواهد بود که آن را در دستور کار خود قرار خواهد داد! این رویه از جمله تاکتیک‌های کودتای مخملین است که در انتخابات دهم ریاست‌جمهوری نیز دنبال شد. در آنجا نیز وقتی مشارکت حداکثری 85 درصدی، حماسه‌ای بزرگ خلق کرد و منتخب خود را با 24 میلیون رأی معرفی کرد، دشمنان که همه چیز را از دست رفته می‌دیدند، آخرین راه یعنی «خط آشوب» را کلید زدند. در واقع، همه راه‌ها در بازی استکبار جهانی به «آشوب» و بلوا ختم می‌شود!البته استکبار و ایادی آن فراموش کرده‌اند که اگر سناریوی خط آشوب توانست در انتخابات 88 چند روزی برخی از خیابان‌های پایتخت را ناامن سازد، به دلیل اعتمادی بود که ملت و نظام اسلامی به جریان ورشکسته سیاسی موسوی و کروبی داشت و گمان نمی‌کرد این دو، آن قدر فاسد و بازی‌خورده باشند که در نسخه‌ای آمریکایی نقش‌آفرینی کنند! اما این بار ملت آن قدر هوشیار، آماده و بی‌اعتماد به این جریان‌هاست که هر حرکت مشکوکی را در نطفه خفه خواهد کرد!

 ب-زیر سؤال بردن سلامت انتخابات: تردیدآفرینی در انتخابات، سطوح مختلفی دارد که یکی از مهم‌ترین آن‌ها زیر سؤال بردن نتایج اعلامی انتخابات است. این تاکتیک، ابزاری در اختیار شکست‌خوردگان انتخابات 22 خرداد 88 قرار داد که از آن به عنوان «رمز آشوب» بهره گرفتند، در انتخابات آتی هرچند با تحریم و عدم معرفی چهره‌های مارک‌دار این جریان، این تاکتیک عملاً کاربرد چندانی ندارد؛ اما هنوز به طور کامل کنار گذاشته نشده است و در این انتخابات نیز پیشاپیش اظهاراتی در این زمینه برای تردیدآفرینی در اذهان عمومی ایراد می‌شود؛ برای نمونه «اکبرگنجی» عنصر فاسق فراری که به مبین تحلیل اربابانش تبدیل شده، در یادداشتی باصراحت گفته بود که «هیچ آماری از انتخابات آینده مورد تأیید مخالفان رژیم جمهوری اسلامی نخواهد بود مگر آنکه میزان آن زیر 50 درصد باشد.»[14]وی در ادامه می‌افزاید: «مخالفان فقط انتخابات را تحریم نکرده‌اند، بلکه هر نوع آمار بالای پنجاه درصد مشارکت را هم پیشاپیش دروغ و تقلب به شمار آورده‌اند.»

همچنین این جریان با فرمایشی، غیردموکراتیک، امنیتی، غیرآزاد و غیرمنصفانه خواندن انتخابات تلاش دارد تا مردم را به حضور در پای صندوق رأی بی‌رغبت کند؛ برای نمونه در یکی از سیاهه‌های منتشره آمده است: «آنچه قرار است به نام انتخابات در این کشور برگزار شود، فاقد تمامی استانداردها و ضوابط لازم برای یک انتخابات «آزاد و منصفانه» است.»[15]